Tempo Doeloe Cafe is back in Pangandaran again.
Since july 2005 Tugiman opened again!
Cheers and just meet each other overthere in a swinging atmosphere.
Monday, August 15, 2005
Sunday, August 14, 2005
Beste Peter (en Edward),Ik heb de Tropenkolder en ben Dronken en het is pas twee uur in de namiddag. Ian Singer kwam nadat ik al de hele morgen met Adam (die Edward kent) gekletst had en dat niet alleen, maar ook Peter en Carolina bezocht had, een Nederlands stel van de Legmeeerdijk in Aalsmeer, waarvan de mannelijke wederhelft inmiddels een varkenshart gekregen heeft onlangs in Nederland waardoor ze ipv 3 maanden 14 maanden weg zijn geweest, met als gevolg dat hun mislukte Bavariaanse Kasteel aan de Baai bij de uitmonding van de Pangandaran rivier TOTAAL MAAR DAN OOK TOTAAL IS LEEGGEROOFD, waarvan ze geen aangifte bij de politie willen doen omdat hun "fout" was dat ze niemand op het huis hebben laten letten in de tijd dat ze weg waren. Zelfs de houten balken rond de betonnen balken onder het plafond waren weggehaald. Zelfs de stopcontacten, zelfs het waterreservoir boven op de toren uitstekend boven het huis. Omdat zijn hart gerepareerd moest worden was het afscheid "uitgelopen" en het hele huis is nog een skelet. Ongelooflijk. Ze liepen nog met tranen over de wangen rond. Adam had beloofd te helpen en alvast twee gemakkelijke -zee goedkope bamboestoelen aangevoerd zodat ze ergens op konden zitten. Het hele dorp inclusief de politie moet het geweten hebben. Dat kan geen geheim zijn. Wat een dievenbende, maar ja, zoals Adam al zei : "eigen schuld, dikke bult". Bloemkwekers uit Aalsmeer die op Munchen reden drie keer per week en twaalf jaar geleden verkochtten en incasseerden. Komt er van als je te veel geld hebt.Of ze Peterr IJsseling kenden. Nee ze wilden niet omgaan met de huis-tuin-en-keuken expaths, was toch niks mee te beginnen. Maar ik was natuurlijk in een buiitencategorie en dat ik mijn vader op zijn sterfbed beloofde aan de kanker te werken mijn leven lang was natuurlijk genoeg voor eeuwige vriendschap. Want Peter was zijn zaadbalkanker al te boven en had helaas nu een varkenshart, maar was verder zo gezond als een vis met een flink stel sterke billen en brede schouders. Of ze met mij en de nieuwe aanwinst in Pangandaran Ian Singer wilde eten tezamen. Nou dat was nu ook wel wat veel gevraagd want het huis moest eerst op orde gebracht en inderdaand er waren 1000 Indonesiers aan het werk om te repareren wat te repareren viel. Wel geen uitkijkramen meer, maar in ieder geval alvast cement ervoor. Het "kraaiennest" op geweest, ja het kraaiennest want het leek op een hybride tussen een mislukt Bavariaans kasteel en een Oostindievaarder met een heel hoog derde verdiepinkje dat het kraaienenest werd genoemd van waaruit het uitzicht "einmalig" was, want hij is een Duitser van geboorte en accent. Nee nou effe afwachten met dat etentje, eerst herstellen wat te herstellen viel en zo gauw mogelijk.Toen naar Adam's secret hideaway en het kan niet anders of hij moet de grootste boef zijn op aarde anders had hij niet zo'n voortreffelijk plekje gebouwd om ver weg van Jan en Alleman te zijn en nooit meer ontdekt te worden. Wat een plek."Einmalig" zei ik van de weeromstuit, want Adam spreekt ook Duits. Per slot van rekening is hij getrouwd met een mooie (zeggen ze) Duitse vrouw die ik overigens nog niet ontmoet heb. Dat plekkie boven op een berg met een prive weg ernaar toe door de jungle en de rijstvelden beschrijf ik nog eens voor je als ik niet dronken ben en als een wilde gek deze boodschap op papier probeer te krijgen voor de belevenissen van vandaag mij "overwhelmen". Het is voldoende mee te delen dat dat plekkie goed genoeg is om er mijn memoires te gaan schrijven.Toen terug naar huis en bij de Pangandaranse Poort hebben we gewacht op Ian in zijn Blazer. Kon voor niks erdoor op voorspraak van Adam. Thuis dus Hooghoudt Dubbele Graan Jenever gezopen plus een "malt wisky" van de hooglanden uit Ian's geboorteland (overigens is hij van een kasteel uit de Laaglanden). Plus Bintang en een door Micheal vervaardigde cumi-cumi salade met vers brood en een gebarbecuede Dorado, ook wel "dolphin fish" geheten. Voortreffelijk. Wat zeg ik "vorzuglich". En gepraat en gepraat over een vliegveld voor Pangandaran, een Pier, over Suzi (praat je alleen maar mee in aanwezigheid van een advokaat was het algemene oordeel) en over de Toekomst van dit nog niet "gedevelopde" stukje aarde met 32 ton kreeft, 180 ton garnalen en 2100 ton vis per jaar, waar ik ook mijn "graantje" van wil meepikken.Toen met Ian een strandwandeling gemaakt maar halverwege de Mees en Sara haakte hij af en vervolgens een betsjak genomen. De Sara en de Mees "bezocht" en ja hoor hij wou het wildpark in, waar ik uit principe niet in ga, omdat die verdomde Hollanders daar waterbuffels hebben uitgezet om op te jagen. Hadden ze beter naar huis kunnen zeilen eens per najaar om een koe te schieten. Weet hij veel die Schot.Vervolgens garnalen gekocht die nu gekookt worden en straks bij een koud biertje geserveerd worden. Ian is nog niet terug. Kiki heeft me gewassen en gemasseerd en ik heb nog veel mee te maken vandaag om over te schrijven. Om 6 uur gaan we eten op de vismakrt met het stelletje expaths en om 8 uur ga ik jagen op de wilde zwijnen. Als we er eentje schieten van minder dan 40 kilo ga ik dat slachten met Michael de Duitser vannacht, zodat we Ian een mooi coteletje kunnen meegeven naar Bandung als hij morgen terugrijdt. Er zijn wel geen wilde zwijnen in Great Britain en hij weet niet wat het is een wild zwijn aan de kleren te komen (wij jagers zeggen wel eens van een smient: zo pienter als een wild zwijn, hetgeen aangeeft hoe slim die dieren zijn) betekent. Micheal wil allen van het bauchspeck een gerookte schinken maken, want de achterbouten zijn daar - hier in de Tropen - te dik voor. Hoe dan ook, ik moet zorgen dat zie Schot hier aan zijn trekken komt en als dat lukt begint hij wellicht een vliegtuigjesdienst op Pangandaran vanuit Bandung voor anderhalve juta enkele reis, niet te betalen natuurlijk voor arme sloebers zoals jij en ik, maar misschien wel door al die "dudes" die hier in de toekomst met Doc Jo komen vissen.Intussen is het windkracht zes tot zeven en zijn de vissers al drie nachten niet vissen geweest zodat ik op een houtje zit te bijten.Met vriendelijke groeten en hopenlijk tot gauw anders vervagen de belevenissen in mijn brein, waarvan de hard disk toch al zo vol is, zo vol dat mijn Bahasa Indonesia nog steeds zeer slecht is en ik bij het plaatsen van de "breuk" het beest niet in "zijn" eigen taal kan toespreken maar hooguit in onze Jagerstaal die zo Duits is als de neten.Pas je wel goed op jezelf daar in het Zwitserse bij -12 graden Celcius. Hoe voelt dat ook weer aan ? Vertel eens,JoPS: Pak Jahja heeft het machtswoord uitgesproken: geen directeur geen KITAS. Dus ik blijf nog een jaar en trek hem een poot uit terwijl ik me te pleter werk voor de CAUSE.
Subscribe to:
Posts (Atom)